آن یار کـــزو خــانه ما جای پـــری بــود

سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود

دل گفت فرو کــــش کنم این شهر ببویش

بیچاره ندانســـــت که یارش ســفری بود

تنــها نه ز راز دل مـن پـــرده بر افتــــاد

تا بود فلـــک شــــیوه او پرده دری بــود

منــــظور خردمــــند آن ماه کـــــه او را

با حســــــن ادب شیوه صاحب نظری بود

از چنگ منــــش اختر بد مهــر به در برد

آری چه کنم دولـــــت دور قـــمری بــــود

عذری بنه ای دل کـــه تو درویــشی واورا

در مملکــت حســــــــن سر تــا جوری بود

اوقات خوش انروز که بی دوست به سر شد

باقی همه بی حاصـــــــلی و بیـــــخبری بـود

خوش بود لب آب و گــــل و سبزه  و نسرین

افسوس که ان گنــــج روان رهگـــــــذری بود

خود را بــش ای بـلبل از یان رشک که گل را

با باد صبا وقت سحـــــــــر جلــــــوه گری بود

هر گنج سعــــــــــادت کــه خدا داد به حافــــظ

از یمن دعــای شـــــــــب و ورد ســـحری بود